Leo Polakhuis maakt kennis met het wereldwijde slavernijverleden

De bewoners van het Leo Polakhuis zijn 80-plussers en komen overal vandaan. Sommigen hebben hun wortels in Caraïbisch Nederland, de Molukken, Nederlands-Indië, maar er zijn ook oorspronkelijke Amsterdammers. Allemaal zijn ze geïnteresseerd in het Nederlands slavernij- verleden.

Na een hartelijke ontvangst blijken de eerste bewoners al in de zaal te zitten. Ook een karaf water met glazen en de bekende spekkoek en maïzenakoekjes staan al klaar. Aandachtig luisteren de bewoners naar het ontstaan van de vele kolonies wereldwijd, die werden bestuurd door de VOC in Azië en de WIC in de Amerika’s. Slavernij was grootschalig aanwezig in alle kolonies en de slaven kwamen overal vandaan.

Slavernij bestaat ook vandaag nog, maar dan in een nieuwe vormen zoals dwangarbeid en uitbuiting. De bewoners volgen aandachtig de lezing en sommigen reageren. Op mijn persoonlijk familieverhaal en slavernij komen de meeste reacties.

Bewoners komen spontaan met boeiende eigen verhalen, waar we met veel genoegen naar luisteren. Zoals het verhaal van een bewoner uit Walcheren, die al heel jong ging varen. Zeeland was in de jaren zestig helemaal niet met slavernij bezig. Dat kwam pas later.

Een andere bewoner noemt al de Indonesische eilanden op wat ze vroeger uit het hoofd moest leren. Aandoenlijk was dat, hoe de eilanden in één zin genoemd werden. Maar excuses aanbieden, daar was de bewoner het niet mee eens. Wel aandacht voor het slavernijverleden, maar geen excuses.

Na afloop vertelde een andere bewoner dat ze een donkere vader had en een witte moeder. Het woord zwart gebruikte ze nooit.

Met vrijwilligers en de activiteitenafdeling werd een inspirerende middag afgesloten.